Comer en Santiago de Compostela é unha experiencia relixiosa! E non só pola catedral, ollo. A capital galega namora coa súa historia, a súa arquitectura ou a súa mística da fin do Camiño… pero tamén, e sobre todo, conquista o corazón polo estómago.
É dabondo coñecido que en Galicia somos de bo comer, tanto en cantidade como en calidade. Ademais, e isto admitímolo con orgullo, sabes cal é o noso tema favorito á hora para comer? Nin as series de televisión, nin a política… cando comemos gústanos falar de comida. Á vez que saboreamos e chuchamos os dedos gústanos lembrar cando comemos isto mesmo ou aquilo outro, onde o preparan mellor ou abrir o debate sobre botarlle limón ou loureiro aos mexillóns. Que sacrilexio!
O devandito, aquí non só se come: coméntase a xogada, lémbrase e celébrase.
Sen dúbida a nosa gastronomía dá para moito, así que esta publicación non é máis que unha pequena introdución para que durante a DrupalCamp poidades mergullarvos no noso espírito culinario. Spoiler: prepárache para babexar.
Polbo á feira: rockstar tentacular
Si, o polbo á feira é The Boss no tapeo galego. Cortado a tesoira, espolvoreado con pemento (doce ou picante), sal gordo e regado cun bo chorriño de aceite de oliva. Sérvese nun prato de madeira, como manda a tradición. Ten que estar no seu punto, tenro, pero con textura, pois máis brandiño do desexado parecerá goma de mascar. O polbo non perdoa improvisacións.
Se é da ría mellor, pero ante tanta demanda, acéptase polbo foráneo como animal de compaña. Saborear Octopus vulgaris que nace, medra e se reproduce en Galica é cada vez máis complicado. Estímase que son galegos un de cada catro polbos que se consomen na nosa comunidade autónoma. Se es pureta, recomendámosche achegarte á praza de Abastos. Varios restaurantes da zona cociñan en función das existencias do mercado. Igual tes sorte.
Unha curiosidade, contra todo prognóstico, a tradición do polbo á feira non naceu na costa, se non nas feiras gandeiras do interior de Galicia.
Empanada galega: sabor en modo multitask
Tes fame e apetéceche algo de mar, cun pouco de campo e que sexa cómodo de levar. Entra en escena a empanada, esa marabilla de masa fina e recheo zumarento que pode levar desde atún ou bacallau con pasas ata zorza (carne adubada), berberechos, zamburiñas ou luras na súa tinta. Existen tantas variantes como avoas galegas con receitas secretas e sempre atoparás unha que te fará feliz. Aínda que pareza un prato sinxelo, detrás de cada empanada hai técnica, bo facer e moita historia.
Coma toda cidade turística e un pouco afectada pola xentrificación, xurdiron algunhas cadeas especializadas no tema. Se buscas algo máis auténtico, a dous pasos da catedral, na mítica Rúa do Franco e rúas adxacentes, seguro que tropezas con algunha versión que mereza a pena.
Marisco: tesouro do Atlántico
Nécoras, lagostinos, percebes, vieiras, ameixas, centola, bogavante, camaróns, mexillóns, navallas… Galicia, con máis de 1.500 km de costa, é o paraíso marisqueiro. A Santiago, a pesar de non ter mar, chega fresquísimo a diario.
Escoller o mellor marisco e cociñalo é toda unha ciencia exacta, así que nos permitiredes gardarnos os segredos. Só unha cousa, o mes da DrupalCamp, setembro, xeralmente é un bo mes para mariscos como percebes, centolas, nécoras ou vieiras. Dicímosche o que, pero non o por que. Se o teu peto vai xusto e queres probar algo sen hipotecarte, sempre podes pedir mexillóns ou volandeiras.
Queixos do país: manteiga pura
Como boa terra gandeira e de produción de leite, Galicia tamén ten unha gran tradición queixeira, coas súas propias denominacións de orixe protexida. Entre os nosos queixos máis coñecidos están o de tetilla e o Arzúa-Ulloa. Ambos son suaves, cremosos e lixeiramente acedos, unha delicia que gusta a case calquera padal. É ideal para picotear, acompañar con marmelo ou deixar que se derreta nunha tosta.
Se che van os sabores máis intensos, o San Simón da Costa tamén é unha boa opción, un queixo afumado e cun maior punto de curación. Pero se buscas algo diferente, o queixo do Cebreiro pon o contrapunto. Coa súa peculiar forma de cogomelo ou gorro de cociña, é un queixo fresco, de masa branca e untuosa, cun punto extra de acidez. A súa orixe atribúese aos primeiros monxes do Cebreiro, punto de entrada en Galicia do Camiño Francés.
Se o teu é máis hardcore e cres que o queixo de vaca é para padais frouxiños, que saibas que, do mesmo xeito que a nouvelle vague no cinema, existe tamén unha nova xeración de queixerías artesás experimentando con leites de cabra e ovella, con queixos máis curados e mesmo queixo azul.
Pedir unha táboa de queixos nun restaurante sempre é unha boa elección. Outro consello, non gastes o diñeiro en lembranzas da catedral. Entre nunha boa queixería e merca queixo para os teus seres queridos, agradecerancho.
Caldo galego: un chute de enerxía
Ideal para cando o ceo compostelán se pon gris e pola rúa pega o vento nordés, algo non pouco frecuente. Os ingredientes principais do caldo galego son os grelos, as patacas e o unto (graxa curada de porco). Alma do noso rural, é unha receita que xurdiu da necesidade, pero que reconforta como poucas. Un imprescindible dos meses de frío, cociñado a lume lento.
Pementos de Herbón: uns pican e outros non
Toda a vida vendéronvos a historia dos pementos de Padrón. É un caso claro de apropiación da parte polo todo. Concretemos pois. A denominación oficial e protexida é Pemento de Herbón, pois os monxes franciscanos do convento deste lugar, que si, pertence ao concello de Padrón, trouxeron as sementes de México e empezaron a cultivalos no século XVII. O que si é unha verdade verdadeira é que uns pican e outros non. Son como os contos de Álvaro Cunqueiro: breves, imprevisibles e cargados de carácter. Pero tranquilidade, o seu proído aínda non matou a ninguén e son unha delicia extrema. A tempada para o seu goce é breve. Empeza en xuño e… estades de sorte porque chega ata setembro.
O pan noso de cada día
Hai panarras na sala? Seguro que si. Pois o voso soño pode facerse realidade: dar a volta a Galicia de forno en forno é posible. Na comarca de Santiago hai uns cuantos obradoiros tradicionais que fornecen de pan á hostalaría local, así que, outra cousa non, pero o bo pan está garantido na DrupalCamp 2025. Por se che interesa, un dato sobre a panadaría tradicional galega: a súa principal característica é a masa de altísima hidratación (apuntamento para especialistas).
Torta de Santiago: o final feliz
Feita con améndoa moída, azucre e ovo, e coroada coa cruz de Santiago espolvoreada en azucre glas. É un clásico que nunca decepciona, sen importar se é almorzo, merenda ou sobremesa tras unha mariscada.
Cocido, caldeirada de peixe, lacón con grelos, carne ao caldeiro, callos, cachelos, arroz con lumbrigante, fabas con ameixas, rodaballo… Poderiamos falarvos de infinidade de pratos tradicionais, mesmo ir máis aló e introducirvos na nova cociña galega e as súas estrelas Michelín ou falarvos das cociñas do mundo instaladas na cidade, pero tampouco queremos que saiades da DrupalCamp rodando. Animámosvos a que busquedes e experimentedes, porque hai opcións para todos os gustos.
En resumo, aínda que soe a tópico, comer en Santiago non é só alimentarse, é case unha experiencia relixiosa.
Bo proveito!
Links of interest
